Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πριν το τέλος | Vasilis Papakonstantinou - Prin to telos<br /><br />¨40 Χρόνια εξόριστος στην τρύπα μιας κιθάρας¨ Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1973 - 2013)<br /><br />Δίσκος:Εφ' όλης της ύλης<br />Μουσική: Lucio Battisti<br />Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου<br />Copyright: 2006<br />Δισκογραφική εταιρία: Minos<br />Website:http://www.vasilisp.com/html/<br /><br />Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα,<br />κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα,<br />σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι,<br />σε κρατούσα απ' το χέρι, ό,τι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει.<br /><br />Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσανε,<br />χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσανε,<br />μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,<br />πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.<br /><br />Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,<br />κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι <br />και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,<br />αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.<br />Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία<br />κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.<br />Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ<br />κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.<br /><br />Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες, θα μείνουμε λίγοι,<br />πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει,<br />μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου τη σκόνη,<br />σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι.<br /><br />Μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,<br />πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.<br /><br />Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,<br />κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι <br />και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,<br />αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.<br />Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία<br />κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.<br />Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ<br />κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.
